ေလာက၌ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ ခံစားမူ႕ကုိ
အလယ္အလတ္ထားေသာ နည္းအား လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း (၂၅၀၀) ေက်ာ္က
ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ သတၱ၀ါအားလံုးအား မဟာဂရုဏာေတာ္ႏွင့္
ဆံုးမလမ္းညြန္ျပခဲ့ပါသည္။
တကယ္လုပ္ပါက အမွန္ခ်မ္းသာမည္ျဖစ္ေၾကာင္းလဲ
ကုိယ္ေတာ္တုိင္ အာမခံေတာ္မူခဲ့ပါတယ္ အဲ့ဒီနည္းလမ္းကေတာ့ ၀ိပႆနာကမၼ႒ာန္းပဲ
ျဖစ္ပါတယ္။ ၀ိပႆနာ အားထုတ္သူမ်ားသည္ မိမိတုိ႕ကုိယ္တုိင္ရဲ႕ ကံ၊ ညဏ္၊ ၀ိရိယ
စြမ္းအားနဲ႕ အခ်ိဳးညီစြာ အက်ဳိးကုိ ခံစားရမွာျဖစ္ျပီး မ်က္ေမွာက္မွာ
ေတြ႕ၾကဳံရင္ဆုိင္ေနရတဲ့ ေသာက၊ ပရိေဒ၀၊ ဒုကၡ၊ ေဒါမနႆ စတဲ့ အပူမီးေတြကို
ျငိမ္ေအးေစကာ ေနာင္သံသရာမွာလဲပဲ ေကာင္းက်ဳိးကုိသာ ျဖစ္ေပၚေစမည့္
နည္းလမ္းျဖစ္သလို သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္ေစႏုိင္ေသာ တစ္ခုတည္းေသာ
နည္းလမ္းလဲ ျဖစ္ပါတယ္ သံသရာ ျပတ္မျပတ္ ဘ၀ခ်ဳပ္မခ်ဳပ္ကိုေတာ့
အားထုတ္သူကုိယ္တုိင္ႏွင့္သာ သက္ဆုိင္ပါသည္။
၀ိပႆနာသည္ ရုပ္နမ္ဓမၼ၌ အျမဲမပ်က္ ေျပာင္းလဲ ေဖာက္ျပန္ ျဖစ္ေပၚ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ေနေသာ သခၤ ါရတရားတုိ႕ကို အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱ၊ လကၡဏာ အားျဖင့္ ညဏ္တြင္ထင္ရွာလာေအာင္ ရွဴ႕ပြားဆင္ျခင္ ျခင္းပင္ျဖစ္ပါတယ္။ အက်ဥ္းအားျဖင့္ ဆုိရေသာ ရုပ္နာမ္တုိ႕၏ သဘာ၀လကၡဏာကုိ ပရမတ္ဆုိက္ေအာင္ ရွဴ႕ပြားျပီး ဒီရုပ္နာေတြရဲ႕ ျဖစ္၊ တည္၊ ပ်က္၊ ျခင္းသေဘာျဖစ္ေသာ သခၤတလကၡဏာကုိ ရွဴ႕ႈပြား ဆင္ျခင္ရျခင္းပါပဲ။ ဒီလုိရုပ္နာမ္သခၤ ါရတုိ႕ရဲ႕ အနိစၥေတြကို အၾကိမ္ၾကိမ္အဖန္ဖန္ ရွဴ႕ပြားဆင္ျခင္ပါက ရုပ္နာမ္ဓမၼတုိ႕သည္ မိမိတုိ႕အလုိကို မလုိက္ အစုိးမရမူ႕ျဖစ္ေသာ အနတၱလကၡဏာ ေပၚေပါက္လာပါသည္။ သတိထားသင့္သည္မွာ မိမိတုိ႕အလုိကို မလုိက္သည့္အျပင္ မိမိကသာ ယင္းတုိ႕၏ ေက်းကၽႊန္ျဖစ္ကာ ယင္းတုိ႕၏ အလုိကို လုိက္ပါ ေဆာင္ရြက္ေနရပါသည္။ ေဖာ္ျပပါ ရုပ္နမ္ဓမၼတုိ႕၏ အနိစၥအား ရွဴ႕ပြားဆင္ျခင္ျခင္းအားျဖင့္ အနိစၥညဏ္ရင့္သန္လာေသာအခါ အနတၱလကၡဏာ ေပၚေပါက္လာကာ ဘာ၀နာညဏ္သက္၀င္လာျခင္းကို သာမည လကၡဏာ ျဖစ္ပါသည္ ဤကဲ့သုိ႕ ပရမတၳက်က် သဘာ၀ေပၚလြင္လာျပီး မၾကာခင္မွာပင္ သခၤတလကၡဏာထင္ျမင္ျပီး သာမညညဏ္သက္၀င္ပါက ၀ိပႆနာျဖစ္ပါေတာ့သည္။ ၀ိပႆနာကမၼ႒ာန္းကို က်င့္ၾကံျပီး နိဗၺာန္ကို ေလွ်ာက္လွမ္းေနေသာ ဘာ၀နာခရီးတြင္ သတိ၊ သမာဓိ ဦးစီးေသာ သတိပ႒ာန္နယ္ႏွင့္ သတိ၊ ပညာ(သမၸဇဥ္) ဦးစီးသည့္ ၀ိပႆနာနယ္ ရွိပါသည္ ေျခာက္ပါးေသာ အာရုံႏွင့္ ဒြါရ တုိက္ဆံုေသာ အခါ ျမင္မွန္းသိ၊ ၾကားမွန္းသိ၊ နံမွန္းသိ၊ ရသာမွန္းသိ၊ ေတြ႕ထိမွန္းသိ၊ ၾကံေတြးမွန္းသိ စသည္တုိ႕သည္ သိရုံမွ်သိသည့္ သတိပ႒ာန္နယ္ ျဖစ္ပါတယ္ ၀ိပႆနာနယ္ကုိ မေရာက္ေသးပါဘူး။ ၀ိပႆနာနယ္တြင္ ျမတ္စြာဘုရားေဟားၾကားထားေသာ နည္းနာနိႆရ အတုိင္း တိတိက်က် က်င့္ၾကံျပီး ရဴ႕ပြားသည့္ အႏုပႆနာႏွင့္ အရွဴ႕ခံတရားတုိ႕ ကုိက္ညီရမည္ အရွဴ႕ခံတရားသည္ ပရမတ္ျဖစ္ရျပီး အျဖစ္ႏွင့္အပ်က္ကုိ ဘာ၀နာညဏ္ျဖင့္ ျမင္ရပါမည္။ အျဖစ္ႏွင့္အပ်က္ သခၤ ါရတရားမ်ားကို အနိစၥ၊ ဒုုကၡ၊ အနတၱ အခ်က္မ်ား ညဏ္သက္၀င္လာရပါမည္။ ဤကဲ့သုိ႕ ျပည့္စံု ညီညြတ္ပါမွ ၀ိပႆနာနယ္ကို ေရာက္ရွိပါမည္။ တနည္းဆုိရေသာ သတိ၊ပညာ(သမၸဇဥ္) ညဏ္သက္၀င္ရပါမည္။ အရွဴ႕ခံတရားလဲမွန္ ရွဴ႕နည္းလဲ မွန္ကန္ျပီး ကံ၊ ညဏ္၊ ၀ိရိယလည္း ျပည္စံုမည္ဆုိပါက ၀ိပႆနာ ညဏ္စဥ္မ်ား တစ္ဆင့္တစ္ဆင့္တက္ကာ မဂ္ဖုိလ္ သို႕ ဆုိက္ေရာက္မည္ ျဖစ္ပါသည္။ ရုပ္နာမ္ ပရမတ္တုိ႕၏ အျဖစ္အပ်က္ကို ဘာ၀နာမယညဏ္ျဖင့္ မျမင္ႏဳိင္ေသးသမွ် ၀ိပႆနာသို႕ မေရာက္ေသးပါ ၀ိပႆနာနယ္သုိ႕ မေရာက္ေသးပါက ေလာကုတၱရာမဂ္ႏွင့္ေ၀းေနအံုးမည္ ျဖစ္ပါသည္။
အလွ်င္သင့္တုန္း ၀ိပႆနာႏွင့္ သမထ ကြဲျပားပံုကုိ မွတ္သားထားသမွ် အနည္းငယ္တင္ျပပါအံုးမည္။ တရားကုိ အေလးအနက္ထား အားထုတ္ေနၾကသူမ်ားသည္ သမထႏွင့္ ၀ိပႆနာကုိ ကြဲျပားစြာ နားလည္းထားဖုိ႕လုိပါသည္။ သမထႏွင့္ ၀ိပႆနာ မကြဲျပားပါက ၀ိပႆနာ အားထုတ္ေနေသာလည္း သမထ လမ္းေၾကာင္းေပၚ ေရာက္ေနတတ္ျပီး မဂ္ဖုိလ္ႏွင့္ သီသီကေလး လြဲေနတတ္ပါသည္ ႏွစ္နာလြန္းလွပါသည္။ ၀ိပႆနာလမ္း မေျဖာင့္ျဖဴးေသာ အားထုတ္မူ႕သည္ ကုသုိလ္ရေသာ္လည္း မဂ္ဖုိလ္နိဗၺာန္ႏွင့္က ေ၀ကြားပါသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ နိဗၺာန္မဂ္ဖုိလ္ကုိ ရည္းမွန္းအားထုတ္သူမ်ားသည္ သထမႏွင့္ ၀ိပႆနာ ကြဲျပားမူ႕ကို ေကာင္းစြာ နားလည္ထးသင့္ပါသည္။
၀ိပႆနာသည္ ရုပ္နမ္ဓမၼ၌ အျမဲမပ်က္ ေျပာင္းလဲ ေဖာက္ျပန္ ျဖစ္ေပၚ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ေနေသာ သခၤ ါရတရားတုိ႕ကို အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱ၊ လကၡဏာ အားျဖင့္ ညဏ္တြင္ထင္ရွာလာေအာင္ ရွဴ႕ပြားဆင္ျခင္ ျခင္းပင္ျဖစ္ပါတယ္။ အက်ဥ္းအားျဖင့္ ဆုိရေသာ ရုပ္နာမ္တုိ႕၏ သဘာ၀လကၡဏာကုိ ပရမတ္ဆုိက္ေအာင္ ရွဴ႕ပြားျပီး ဒီရုပ္နာေတြရဲ႕ ျဖစ္၊ တည္၊ ပ်က္၊ ျခင္းသေဘာျဖစ္ေသာ သခၤတလကၡဏာကုိ ရွဴ႕ႈပြား ဆင္ျခင္ရျခင္းပါပဲ။ ဒီလုိရုပ္နာမ္သခၤ ါရတုိ႕ရဲ႕ အနိစၥေတြကို အၾကိမ္ၾကိမ္အဖန္ဖန္ ရွဴ႕ပြားဆင္ျခင္ပါက ရုပ္နာမ္ဓမၼတုိ႕သည္ မိမိတုိ႕အလုိကို မလုိက္ အစုိးမရမူ႕ျဖစ္ေသာ အနတၱလကၡဏာ ေပၚေပါက္လာပါသည္။ သတိထားသင့္သည္မွာ မိမိတုိ႕အလုိကို မလုိက္သည့္အျပင္ မိမိကသာ ယင္းတုိ႕၏ ေက်းကၽႊန္ျဖစ္ကာ ယင္းတုိ႕၏ အလုိကို လုိက္ပါ ေဆာင္ရြက္ေနရပါသည္။ ေဖာ္ျပပါ ရုပ္နမ္ဓမၼတုိ႕၏ အနိစၥအား ရွဴ႕ပြားဆင္ျခင္ျခင္းအားျဖင့္ အနိစၥညဏ္ရင့္သန္လာေသာအခါ အနတၱလကၡဏာ ေပၚေပါက္လာကာ ဘာ၀နာညဏ္သက္၀င္လာျခင္းကို သာမည လကၡဏာ ျဖစ္ပါသည္ ဤကဲ့သုိ႕ ပရမတၳက်က် သဘာ၀ေပၚလြင္လာျပီး မၾကာခင္မွာပင္ သခၤတလကၡဏာထင္ျမင္ျပီး သာမညညဏ္သက္၀င္ပါက ၀ိပႆနာျဖစ္ပါေတာ့သည္။ ၀ိပႆနာကမၼ႒ာန္းကို က်င့္ၾကံျပီး နိဗၺာန္ကို ေလွ်ာက္လွမ္းေနေသာ ဘာ၀နာခရီးတြင္ သတိ၊ သမာဓိ ဦးစီးေသာ သတိပ႒ာန္နယ္ႏွင့္ သတိ၊ ပညာ(သမၸဇဥ္) ဦးစီးသည့္ ၀ိပႆနာနယ္ ရွိပါသည္ ေျခာက္ပါးေသာ အာရုံႏွင့္ ဒြါရ တုိက္ဆံုေသာ အခါ ျမင္မွန္းသိ၊ ၾကားမွန္းသိ၊ နံမွန္းသိ၊ ရသာမွန္းသိ၊ ေတြ႕ထိမွန္းသိ၊ ၾကံေတြးမွန္းသိ စသည္တုိ႕သည္ သိရုံမွ်သိသည့္ သတိပ႒ာန္နယ္ ျဖစ္ပါတယ္ ၀ိပႆနာနယ္ကုိ မေရာက္ေသးပါဘူး။ ၀ိပႆနာနယ္တြင္ ျမတ္စြာဘုရားေဟားၾကားထားေသာ နည္းနာနိႆရ အတုိင္း တိတိက်က် က်င့္ၾကံျပီး ရဴ႕ပြားသည့္ အႏုပႆနာႏွင့္ အရွဴ႕ခံတရားတုိ႕ ကုိက္ညီရမည္ အရွဴ႕ခံတရားသည္ ပရမတ္ျဖစ္ရျပီး အျဖစ္ႏွင့္အပ်က္ကုိ ဘာ၀နာညဏ္ျဖင့္ ျမင္ရပါမည္။ အျဖစ္ႏွင့္အပ်က္ သခၤ ါရတရားမ်ားကို အနိစၥ၊ ဒုုကၡ၊ အနတၱ အခ်က္မ်ား ညဏ္သက္၀င္လာရပါမည္။ ဤကဲ့သုိ႕ ျပည့္စံု ညီညြတ္ပါမွ ၀ိပႆနာနယ္ကို ေရာက္ရွိပါမည္။ တနည္းဆုိရေသာ သတိ၊ပညာ(သမၸဇဥ္) ညဏ္သက္၀င္ရပါမည္။ အရွဴ႕ခံတရားလဲမွန္ ရွဴ႕နည္းလဲ မွန္ကန္ျပီး ကံ၊ ညဏ္၊ ၀ိရိယလည္း ျပည္စံုမည္ဆုိပါက ၀ိပႆနာ ညဏ္စဥ္မ်ား တစ္ဆင့္တစ္ဆင့္တက္ကာ မဂ္ဖုိလ္ သို႕ ဆုိက္ေရာက္မည္ ျဖစ္ပါသည္။ ရုပ္နာမ္ ပရမတ္တုိ႕၏ အျဖစ္အပ်က္ကို ဘာ၀နာမယညဏ္ျဖင့္ မျမင္ႏဳိင္ေသးသမွ် ၀ိပႆနာသို႕ မေရာက္ေသးပါ ၀ိပႆနာနယ္သုိ႕ မေရာက္ေသးပါက ေလာကုတၱရာမဂ္ႏွင့္ေ၀းေနအံုးမည္ ျဖစ္ပါသည္။
အလွ်င္သင့္တုန္း ၀ိပႆနာႏွင့္ သမထ ကြဲျပားပံုကုိ မွတ္သားထားသမွ် အနည္းငယ္တင္ျပပါအံုးမည္။ တရားကုိ အေလးအနက္ထား အားထုတ္ေနၾကသူမ်ားသည္ သမထႏွင့္ ၀ိပႆနာကုိ ကြဲျပားစြာ နားလည္းထားဖုိ႕လုိပါသည္။ သမထႏွင့္ ၀ိပႆနာ မကြဲျပားပါက ၀ိပႆနာ အားထုတ္ေနေသာလည္း သမထ လမ္းေၾကာင္းေပၚ ေရာက္ေနတတ္ျပီး မဂ္ဖုိလ္ႏွင့္ သီသီကေလး လြဲေနတတ္ပါသည္ ႏွစ္နာလြန္းလွပါသည္။ ၀ိပႆနာလမ္း မေျဖာင့္ျဖဴးေသာ အားထုတ္မူ႕သည္ ကုသုိလ္ရေသာ္လည္း မဂ္ဖုိလ္နိဗၺာန္ႏွင့္က ေ၀ကြားပါသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ နိဗၺာန္မဂ္ဖုိလ္ကုိ ရည္းမွန္းအားထုတ္သူမ်ားသည္ သထမႏွင့္ ၀ိပႆနာ ကြဲျပားမူ႕ကို ေကာင္းစြာ နားလည္ထးသင့္ပါသည္။
၁။ သမထသည္ နိ၀ါရဏ (၅)ပါးႏွင့္ ပရိယဌာန ကိေလသာအား ၀ိကၡမ ၻနပဟာန္အားျဖင့္ ခပ္ၾကာၾကာပယ္ခြာႏုိင္ျပီး စိတ္တည္ၾကည္ ျငိမ္သက္မူ႕ဟူေသာ သမာဓိလုပ္ငန္းျဖစ္ပါသည္။ ၀ိပႆနာသည္ နိ၀ါရဏ(၅)ပါးႏွင့္ အႏုသယကိေလသာ တုိင္ေအာင္ သမုေဒၧဒပဟာန္အားျဖင့္ အျမစ္ျပတ္ပယ္သက္ပါသည္။
၂။ သမထတြင္ ကမၼ႒ာန္းနည္းေလးဆယ္ ရွိျပီး ၀ိပႆနာတြင္ သတိပ႒ာန္ေလးမ်ဳိး ရွိပါသည္။
၃။ သမထသည္ ကမၼ႒ာန္း၏ ဆုိင္ရာ ပညတ္အာရုံကုိ ပရိကမၼနိမိတ္၊ ဥဂၢဟနိမိတ္၊ ပဋိဘာဂနိမိတ္၊ အဆင့္ဆင့္ ရွဴ႕ပြားရသည္။ သမထသည္ ပညတ္ကို အာရုံျပဳေသာေၾကာင့္ အာရုံလုိက္စား မုိက္မားမိပါက ရူးေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္တတ္ပါသည္။ ၀ိပသာနာသည္ အရွဴ႕ခံ ရုပ္နာမ္တို႕တုိ႕၏ သဘာ၀လကၡဏာ၊ သခၤတ လကၡဏာ၊ သာမညလကၡဏာ ျဖစ္ေသာ ရုပ္နာမ္ဓမၼသခၤ ါရတရားတုိ႕၏ ျဖစ္၊ တည္၊ ပ်က္ ျခင္းသေဘာ၌ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱ အျခင္းအရာမ်ားအား ဘာ၀နာမယညဏ္ သက္၀င္ကာ ရုပ္နာမ္ပရမတ္ကို အာရုံျပဳေသာေၾကာင့္ အာရုံလုိက္စားစရာ မရွိကာ မရူးႏုိင္ေပ။ ရူးသြပ္သူမ်ားပင္ ၀ိပႆနာအား နည္းမွန္လမ္းမွန္ အားထုတ္ပါက ေရာဂါ ေ၀ဒနာ သက္သာလာပါသည္။
၄။ သမထ၏ လုိရင္းမွာ စ်ာဥ္ျဖစ္သည္။ ပဋိဘာဂနိမိတ္ ေပၚျပီးေနာက္ ဥပစာရစ်ာဥ္၊ ပထမစ်ာဥ္၊ ဒုတိယစ်ာဥ္၊ တိတယစ်ာဥ္၊ စတုတၳစ်ာဥ္ တုိင္ေအာင္ အပၸနာစ်ာဥ္ကို ရူ႕ပြား၏။ အပၸနာစ်ာဥ္ႏွင့္ အာရုပၸစ်ာဥ္ဟူ၍ ရွိရာ ယင္းေအာက္စ်ာဥ္ေလးပါးႏွင့္ အထက္စ်ာဥ္ေလးပါးသည္ သမပတ္ ရွစ္ပါးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ၀ိပႆနာ၏ လုိရင္းမွာ မဂ္ဖုိလ္ နိဗၺာန္ ျဖစ္ပါသည္ ။ မဂ္ေလးဆင့္ ဖုိလ္ေလးဆင့္ရွိရာ ယင္းကုိေလာကုတၱရာစိတ္ ရွစ္ပါးဟု ဆုိသည္။ မဂ္အေၾကာင္းေၾကာင့္ အက်ဳိးတရာျဖစ္ေသာ ဖုိလ္သည္ ဖလသမာပက္ ျဖစ္ပါသည္။ ၀ိပသာနာသည္ သာမညလကၡဏာျဖင့္ ညဏ္သက္၀င္ျပီး ညဏ္စဥ္ဆယ္းပါး အဆင့္ဆင့္ ရွဴ႕ပြား၏။
၅။ သမထ ရွဴ႕ပြားရာ၍ အပၸနာစ်ာဥ္ရပါက ရူပကုသုိလ္၊ အရုပၸစ်ာဥ္ရပါက အရူပကုသိုလ္ ျဖစ္ျပီး ်ဆုိင္ရာ ျဗဟၼာဘံုသုိ႕ ေလာေရာက္သည္ သမထ၏ အျမင့္ဆံုးပန္းတုိင္သည္ ျဗဟၼာဘုံျဖစ္သည္။ ၀ိပႆနာသည္ ေသာတပတိၱရလွ်င္ အပယ္တံခါးပိတ္ကာ အမ်ားဆံုး (၇) ဘ၀သာ သံသရာ က်န္ပါေတာ့သည္။ ထုိမွ တစ္ဆင့္ အထက္မဂ္မ်ား ျဖစ္ေသာ သကာဒါမိမဂ္၊ အနာဂါမိမဂ္ မ်ားအဆင့္ဆင့္ရရွိကာ (၃)ဘ၀(၁)ဘ၀သာ သံသရာက်န္ရွိကာ အရဟတၱမဂ္ရလွ်င္ ကံျပတ္၍ ဘ၀ခ်ဳပ္ျငိမ္ကာ သံသရာျပတ္ပါေတာ့သည္။ ၀ိပႆနာ၏ အျမင့္ဆံုးပန္းတုိင္းသည္ နိဗၺာန္ျဖစ္သည္။
No comments:
Post a Comment
မင်္ဂလာပါ..